در نزد اساتید ساده‌دل نقاشی قهوه‌خانه‌ای، نقاشی یک سماع عاشقانه برروی بوم و پردة نقاشی عرصه‌ای برای دست‌افشانی و پایکوبی است. با هر قلمی که با شور و وجد بر دل تابلو میزنند لحظه‌ای چند از خود خالی می‌شوند.
نقاشی برای آنها استغاثه‌ای تضرع‌آمیز است که از روح بی‌تاب‌شان بر می‌خیزد و به شکل رنگ و طرح خودنمایی می‌کرد. نقاشی قهوه‌خانه‌ای تمرینی برای رهایی و گریز و پله‌پله اوج گرفتن است. در طرح طرح پردة رستم و سهراب می‌توان صدای روح هنرمند نقاش را که بر درب قلب خفته بیننده می‌کوبد را شنید.